ریوتا معماری موفق در توکیو است، که ساعتهای زیادی از شبانه روز را برای تامین زندگی همسرش میدوری و پسر شش سالهاش، کیتا، به کار اختصاص میدهد. اما وقتی که آزمایش خون نشان میدهد که کیتا به هنگام تولد با کودکی دیگر جابجا شده است، این دو خانواده بسیار متفاوت به یکدیگر میرسند و مجبور به گرفتن تصمیمی سخت و سرنوشت ساز میگردند.
ندارد
ندارد
be shakhse doostdare cinamaye sharghe asia be khosus japan va korea hastam vali in film be nazaram sargarm konande nabood va ghesei nadasht ke 2 saat cheshmaha ro be khodesh bedooze .baad az chisi ke dar kholase dastan mikhoonidengar film az harkat miofte va dige etefaghe khas va pichidei nemiofte ke bekhad donbal konande bashe . payan bandiye motevaseti ham dasht .
بعد از این همه تعریف و تمجید از فیلم با چه ذوق و شوقی بالاخره وقت مناسب پیش اومد و نشستم فیلم رو ببینم.اما صدای فیلم هماهنگ نیست و خلاصه پشیمون شدم ...
کاری ندارم کی خوشش اومده یا نیومده.... از اون نظر خوبه و بهترینه که از تمام زوایا به موضوع فیلم نگاه میکنه و اینه که من رو متحیر میکنه چون من بعضی از سوالاتم وقتی برام پیش میومد درفیلم که از اواسط فیلم گذشته بوود اما فیلم به خوبی به همه جواب منطقی داد.. و درآخر نتیجه خیی هتر از همه...واققعا به زاپن برای تمام اثرهای اخلاقی و انسان دوستانش تبرریک میگم..
فیلم خیلی خوبی بود.......این نشون میده که براردینلی بیخودی از یه فیلم اینقد تعریف نمیکنه...\nبازی Masaharu Fukuyama هم دوست داشتنی بود.....\nیه داستان زیبا راجع به پدر و پسر.......و همون شهر معروف فردوسی\nپسر كو ندارد نشان از پدر تو بيگانه خوانش مخوانش پسر\nمن به این فیلم 9 میدم...
پسر کو ندارد نشان از پدر....
تماشای فیلم واقعن لذت بخش بود\n
من خوشم اومد فیلم خوبی بود.
با احترام به نظر براردینلی که این فیلم رو دومین فیلم برتر سال معرفی کرده دیدمش ...\nولی اونقدرا هم براردینلی میگفت خوب نبود ...درسته فیلم قشنگی بود و ارزش یه بار دیدن رو داره ..\nولی یک فیلم فوق العاده و درگیر کننده نیست \n
جزو 10 تا فیلم برتر جیمز براردینلی تو سال 2014 بوده.\nجیمز برارینلی: یکی از منتقدین بزرگ سینماست.
فیلم خوبیه.. فضای فیلم خیلی صمیمی و همدلی برانگیزه و زن و شوهر فیلم رابطه واقعی دارن و مرتب در حال... نیستن!
از بین فیلم های این کارگردان اول از همه Nobody Knows بعد Still Walking بعد I Wish در آخر این یکی.
خوب بود
داستان جالبی داره اما یه جاهایی از کشش مناسب میفته. در عین حال مخاطب رو برای اینکه به جواب سوالاتش برسه تا آخر نگه میداره و اون رو در شرایطی قرار میده که با خودش فکر کنه "اگه جای یکی از والدین بود چه تصمیمی می گرفت"
جزو فیلم های تحسین شده ی جشنواره کن پارسال بود.
دیدگاه کاربران
ارسال دیدگاه