« وىينا » ( كرافورد ) صاحب يك كافه و زمينهاى اطراف آن ، منتظر ورود راهآهن است تا املاكش را به قيمت كلان بفروشد . در همين بين « جانى گيتار » ( هيدن ) ، محبوب دوران قديم « وىينا » ، از راه مىرسد چون « وىينا » از او طلب كمك كرده است ...
sadegh.ebrahimyar
اين فيلم به معناي واقعي كلمه استادانه ساخته شده.
hashpar
فریدون فروغی از موسیقی متن این فیلم برای ترانه طلوغ خونین استفاده کرده
ahadm8
زنی ششلول‌بند که عاشق گیتار بود\n\nنویسنده : نزهت بادی\n………………………………….………………………………….…………….....\n\n«جانی گیتار» شاهکار نیکلاس ری،‌‌ همان فیلمی که فرانسوا تروفو به محض دیدنش چنان دلباخته آن شد که در طی دو هفته ده بار آن را تماشا کرد و از آن به عنوان وسترنی رویایی و وهم آلود یاد نمود و کارگردانش را شاعر شبانگاهی خواند، برای جون کرافورد نوشته شده بود که می‌توان آن را به یادماندنی‌ترین بازی وی دانست و به بهانه سالروز تولدش (23 مارس) نگاهی دوباره به آن داشت.\nوقتی روی چنسلر رمان «جانی گیتار» را در سال 1953 منتشر کرد، در مقدمه‌اش آن را به جون کرافورد تقدیم کرد و فیلیپ یوردان نیز به عنوان سناریست، آن را به داستانی برای جلوه‌گری کرافورد تبدیل کرد و همواره مواظب بود تا چیزی موجب نارضایتی او را فراهم نکند. هرچند به نظر می‌رسید دخالت کرافورد در جریان خلاقه فیلم می‌تواند جنبه مخرب و تهدید‌کننده‌ داشته باشد، اما بخشی از جاذبه و افسون غریبی که در این وسترن نامتعارف می‌بینیم برآمده از جنس بازی مصمم و مردانه اوست.\nتا پیش از آن در هیچ وسترنی زن نقش قهرمان داستان را بر عهده نداشت و زمان ساخت «جانی گیتار» دوره ابروسترن‌های مردانه‌ مثل «آسمان بزرگ»، «ماجرای نیمروز»، «شین» و «مهمیز برهنه» بود، ولی فیلیپ یوردان شخصیت کرافورد را به گونه‌ای نوشت که به قول خودش انگار برای کلارک گیبل می‌نویسد و نیکلاس ری نیز او را به شکل مردانه‌ای هدایت کرد تا بجای زن، مرد در ذهن مخاطب مجسم شود.\nبا این تفاوت که وقتی زنی احساساتش را زیر پا می‌گذارد و برای رسیدن به هدفش مبارزه می‌کند و تا پای مرگ از خواسته‌اش دست نمی‌کشد و از پا نمی‌نشیند، التهاب، تنش و بیقراری رمانتیی را با خود به داستان می‌آورد که در وسترن‌های مردانه وجود ندارد. مخصوصا اگر کسی مثل ری آن را بسازد که اساسا بخاطر خشونت شاعرانه‌اش شهرت دارد و می‌تواند حسی از ناپایداری، سراسیمگی، تب آلودگی و جوشش را به ساکن‌ترین و آرام‌ترین لحظات عاطفی منتقل کند.\nنقش ویه‌نا ‌در «جانی گیتار» آن‌قدر به شخصیت واقعی او شباهت دارد که انگار از خودش الهام گرفته شده است و حتی می‌توان آن را همزاد کرافورد دانست. زنی سرسخت، سازش‌ناپذیر و غیر قابل نفوذ که می‌توانست برای رسیدن به خواسته‌هایش هر چیزی را زیر پا بگذارد و حتی از زنانگی‌اش نیز در این راه بهره ببرد.\nزنی که قدرت و استقلالش را از بی‌اعتنایی به تعلقات و جاذبه‌های زنانه‌ای به دست می‌آورد که از ه‌مان‌ها به عنوان دستاویزی برای تسلط بر دنیای مردانه پیرامونش و تثبیت خود در میان آن‌ها استفاده می‌کرد.\nفقط زنی مثل کرافورد می‌توانست وسط کافه‌اش بایستد و در چشمهای محبوب سابقش نگاه کند و آشکارا بگوید از گذشته و نحوه به دست آوردن این کافه خجالت نمی‌کشد و مدت‌هاست یاد گرفته که دیگر به کسی دل نبندد و منتظر نماند.\nفقط زنی مثل او می‌توانست با لباسی سفید به تنهایی در کافه‌اش بنشیند و پیانو بزند و انتظار بکشد تا مرسیدس مکمبریج با آن لباس سراسر سیاه و نفرت عمیقش، همراه دار و دسته‌ای که به دنبال خود به راه انداخته سر برسد و او را برای دار زدن ببرد.\nفقط زنی مثل او می‌توانست برای اینکه آنچه را به دست آورده از چنگش درنیاورند و به قول خودش کمی بیشتر زنده بماند، ششلول به دست بگیرد و بدون هیچ تردید و تزلزلی به قلب زن مقابلش شلیک کند.\nجون کرافورد در «جانی گیتار» زنی بود که با زنانگی‌اش توانست محیط مردسالار و خشن زندگیش را که از زن چیزی جز اطاعت و سرسپردگی و وابستگی نمی‌خواست، تسلیم خود کند و آن‌ها را وادارد تا او را همانطور که هست در میان خود بپذیرند و به وی اجازه دهند که زندگیش را مطابق معیارهای خودش شکل دهد.
ahmad.noori3
فرانسوا تروفو:\n«[اگر از جانی گیتار خوشتان نیامده] دیگر به سینما نروید، دیگر فیلم نبینید، چونکه شما هرگز مفهوم الهام، دیدِ سینمایی، نمابندی، کشف و شهودی شاعرانه، ایده‌ی خوب و – خلاصه – معنی سینما را درنخواهید یافت...»\n\nجانی گیتار، آن‌قدر دوست‌داشتنی است که فقط باید نگاهش کرد... شاید حرف زدن در موردش، لذتی که لحظه‌لحظه‌ی فیلم می‌تواند به ما ببخشد را کم کند. موسیقی‌های فیلم شنیدنی است، نه تعریف کردنی... نماهای نقاشی‌ شده‌ای که با در آن زمان، با تصاویر طبیعی (و نه استدیویی) شکل گرفته، دلِ آدم را می‌برد. اتفاقاتش هم محشر است. شاید در این دوره و زمانه، بیش‌تر از هرچیز باید آن‌ها را تارانتینویی خواند!\nفیلم‌نامه چقدر زود شروع می‌شود! چقدر جذاب، چقدر دقیق و چه ریتم خوبی! با یک کلاسیک شیرین و لذت‌بخش رو به رو هستیم. داستانی پیچیده و تو در تو با شخصیت‌هایی پیچیده‌تر. فکر می‌کنیم همه چیز مشخص است، اما داستان مدام غافل‌گیرمان می‌کند تا نشان دهد قدرت سینمای کلاسیک تا چه حد است و بعضی‌ها تا کجا پایینش آورده‌اند! «شعر عاشقانه، در کنار هفت‌تیرکشیِ زنانه» می‌تواند بهترین عنوان برای فیلم ساختارشکنی باشد که در اوج وسترن‌سازی‌های کلاسیک، با آن مؤلفه‌های خشکشان، پای زن را مستقیم به داستان باز می‌کند و شاید هم از ترس همین فضاست که نام فیلم، به اسم مکمل است، نه قهرمان زنِ قصه. عاشقانه‌ی فیلم آن‌قدر گیرا و واقعی است که بعید می‌دانم کسی درگیرش نشود... اما همین عاشقانه می‌تواند روی خشن خود را هم نشان دهد!\n\nیادمان خواهد ماند قصه‌ی زنی که مردانگی می‌آموزد!
ramin.meli69
این فیلم حرف نداره. اگه وسترن دوست دارید از دستش ندید. \nفک کنم این تنها وسترنی باشه که هم قهرمانش و هم ضد قهرمانش مونث باشن.
amirshahab.mehdizadeh
به قول تئودور تو فیلم dreamers : (گدار میگه نیکولاس ری یعنی سینما ! )\nراستی...معلومه خیلی جو گیری که fight club روت تاثیر گداشته اقای ورنر فسبندر !!!!!؟؟؟؟
karimi.sajad
جواب تروفو به کسانی که گفته بودند از جانی گیتار خوششان نیامده: «دیگر به سینما نروید، دیگر فیلم نبینید، چونکه شما هرگز مفهوم الهام، دیدِ سینمایی، نمابندی، کشف و شهودی شاعرانه، ایده ی خوب و ـــ خلاصه ـــ معنی سینما را درنخواهید یافت...»
edwardcarnby1995
«دیگر به سینما نروید، دیگر فیلم نبینید، چونکه شما هرگز مفهوم الهام، دیدِ سینمایی، نمابندی، کشف و شهودی شاعرانه، ایده‌ ی خوب و ـــ خلاصه ـــ معنی سینما را درنخواهید یافت...»\n\nاین جمله را تروفو در جواب کسانی گفته که از جانی گیتار خوششان نیامده. این فیلم توجه همه را جلب کرد، در بین سینماگران کسانی مثل اسکورسیزی و آلمادوار و در بین روانشناسان هم آن هایی که به خوانش فرویدی فیلم علاقه دارند و صد البته جامعه شناسانی که معتقدند نیکلاس ری ایده مبارزه با مک کارتیسم را با رندی تمام در این فیلم گنجانده.\n\nگفتنی ها در مورد نیکلاس ری را گدار و تروفو و دیوید تامسون و روزنباوم به تفصیل گفتن. رابین وود هم جایی گفته هیچ بازیگری در فیلم های ری بد بازی نمی کند حتی آنتونی کوئین. \n\nحالا من همه این ها را کامل تر می گویم:\nاگر غیر از فورد و بعد از او هیچکاک شخص دیگری توانسته باشد همانطور که گدار گفته «با سینما باعث بهبود جامعه شود»، آن شخص قطعاً نیکلاس ری خواهد بود. \n\n
montazer11087
فیلمی بد ولی معروف از نیکلاس ری..\nالبته این فیلم با ستایش منتقد برجسته ای چون فرانسوا تروفو مواجه شده..\nجان فورد و هاوارد هاکس، بر قله ی وسترن تا ابد میدرخشند..............
rabinsoncrose
بهترین وسترنی که می تونید تو زندگی تون ببینید بدون شک!!!!!!!!
amohebban
این فیلم محشره. داستان پرکشش و با فضاسازی های بی نقص و ریتم و پایانبندی عالی . بازی های به یادماندنی مخصوصا جوان کرافورد و بازیگر نقش اما. و البته موسیقی فراموش نشدنی ویکتور یانگ. در مجموع اثریکه تا مدتها تو یادها باقی خواهد ماند. ضمنا این فیلم از فیلمهای مورد علاقه فیلمسازان مشهور فرانسوی ژان لوک گدار و فرانسوا تروفو بوده.
mahdi.hsh94
فوق العادست این فیلم...
دیدگاه کاربران
ارسال دیدگاه