سرما،باران و مه کارخانه ای در "راونا" را احاطه کرده است.کارخانه دریاچه آن منطقه را آلوده کرده است."جولیانا" همسر مدیر کارخانه "یوگو" از نظر روانی بیمار است و این ماجرا را از همسرش مخفی کرده است.او با "زلر" مهندسی که در راه "پاتاجونیا" است تا کارخانه ای راه اندازی کند آشنا می شود و...
خیلی کم
ندارد
meshkibaf1344
صحرای سرخ جناب آنتونیونی اصلاً فیلم خوبی نیست.\n\nبرای من زیاد مهم نیست که ایشان خیلی دغدغه ی بزرگی دارند( که اصلاً بزرگ نیست) و سعی دارد حرف های خیلی جدی بزند(که در کتاب های فلسفی می توانید از همه ی اینها جدی ترش و عمیق ترش را در جایگاه درستش بخوانید) و خوشبختانه به قدری فیلم های ایشان رو هست که تقریباً هرکسی می فهمه چی میگه که به نظرم اصلاً اهمیت سینمایی ندارد.\n\nبرای من این مهم است که وقتی آنتونیونی ایده ای در سر دارد آیا می تواند آن را به سینما برگرداند یا نه؟ که به نظرم ضعف اساسی ایشان در همین جاست که اصلاً مدیوم سینما را نمی شناسد و سینما را با فلسفه اشتباه گرفته است( که در ضمن همان فلسفه را هم در حد نازل روش.ن فکری فهمیده است) چرا که حتی اگر کارگردانی دغدغه های فلسفی دارد باید بتواند آن را در سینما از طریق مضمون سینمایی بیافریند اگرنه مجبور است مثل تقریباً تمام فیلم های انتونیونی آن را با ن.اشیانه ترین شیوه ی ممکن بیان کند.\n\nبا تأسف بسیار باید گفت که حقیقتاً آنتونیونی از سینما به عنوان یک ابزار استفاده می کند چرا که هیچوقت نتوانسته است فضاسازی و شخصیت پردازی در حد مضمون دیالوگ های فیلم هایش ایجاد کند و تمام لوکیشن ها و میزانسن های آثارش (که گاهی اوقات بسیار خلاقانه است) ابتر باقی می ماند.و کاری که اصلاً توانش را ندارد این است که مضمون فیلمش را از فضای فیلمش بیرون بکشد بلکه ایشان عموماً راه آسان را انتخاب می کند و حرفاشو(به روشی شعاری) میزاره در دهان جولیانا و اینطور ارتباط برقرار می کند که از این بدتر در سینما نمی شود ارتباط برقرار کرد.\n\nکاری که در سینما به نظر من در درجه اول اهمیت قرار دارد توانایی فیلمساز، برای ایجاد کمپوزیسیون اثرش است که همه چیز را در ترکیپی بسیار پیچیده و منظم همچون یک سیستم درونی به یکدیگر مربوط می کند و در این ارتباط پیچیده، شخصیت ها،فضای اثر و همچنین ایده ی اثر به طور ناخودآگاه به عنوان عنصری درون ماندگار از فیلم به بیرون می طراود و در اینجاست که فیلم تبدیل به یک موجود ارگانیک می شود و خودش را می تواند در هر فضایی باز تولید کند و هیچ وقت کهنه نشود.\n\nاین اثر فاقد هر گونه ارزش سینمایی ای است.\n\n\n
m.soleimani9573
در میان درّه ی حیات ، پاهای خسته ام ، سنگلاخِ بودن را گز نمیکند ...
omid538
از دیدن فیلم لذت بردم اما میتونست بهتر باشه .انتظار بیشتری داشتم از کارگردان. به هر حال ارزش دیدن داره
peymank1989
اثر در خور آنتونیونی نیست، به نظرم جز سه گانه آنتونیونی(شب، کسوف و ماجرا) خصوصا کسوف با بازی آلن دلن، باقی فیلمهایش رو نبینیم چیزی از دست نمیدیم!
arjang.artist
1 1=1
shiva
روی دیوار نقش ِ بوفـــی کـــور، ســـــــایه ات با تــو نــــاتــنی باشد.....!\n\nسید مهدی موسوی\n
academytaraneh
\nبا احترام به دیدگاه دیگر دوستان خصوصا جناب محمدخانی ، بنده این اثر را در رده ی بهترین های آنتونیونی قرار نمیدهم. علیرغم وجود برخی نکات هستی نگرانه و ظرائف پدیدار شناسی، ما در صحرای سرخ با آنتونیونی که اجازه نمیداد ژرف نگری در محتوا تحت شعاع هیچ یک از عوامل بصری قرار گیرند ، رو به رو نیستیم. شاید بتوان حساسیت های وسواس گونه ی بصری در نخستین تجربه ی فیلمسازی رنگی را عامل این تفاوت سطح او با خودش دانست زیرا ما در آگراندیسمان علیرغم رنگی بودن با تفاوت اولویت ها مواجه نمیشویم .\nدیدگاه «آندره تارکوفسکی» نیز درباره ی این فیلم سر نخ های خوبی در این زمینه به ما میدهد : «صحرای سرخ بعد از فریاد (Il Grido) بدترین فیلم آنتونیونی است. نمود رنگ زیاد است، كاملاً بی‌شباهت به آنتونیونیِ همیشگی و تدوین فیلم در خدمت ایده‌ی رنگ است. می‌توانست فیلم بسیار خوبی بشود، بی‌نهایت قوی، اگر فقط سیاه و سفید ساخته شده بود: اگر «صحرای سرخ» سیاه و سفید گرفته شده بود، ممکن نبود آنتونیونی این‌قدر زیاد به خاطر زیبایی‌شناسی‌های تصویری برانگیخته شود، ممکن نبود این‌قدر درگیر جنبه‌ی بصری فیلم شود، ممکن نبود تا این حد به ذنبال چشم‌اندازهای زیبا باشد یا موهای قرمز مونیكا ویتی را در تضاد با صحنه‌های مه به رخ بکشد. می‌توانست به جای زیبا ساختن صحنه‌ها، روی موضوع تمركز كند. به نظر من رنگْ حس حقیقت را كشته است. اگر شما «صحرای سرخ» را با «شب» یا «كسوف» مقایسه كنید، مشاهده خواهید كرد كه چه‌قدر فیلم پایین‌تری است»\n\nبا احترام - گلستانی
kamalifarzin
غمش «بوفِ کوری» ست!\nمی زند به مغز استخوان!!!!!!!!!!!
دیدگاه کاربران
ارسال دیدگاه