زیاد
ندارد
neka
براي من كه خيليييي فيلم خسته كننده و حوصله سر بر بود
arman6297
اعصابم خورد شد هم میخواستم فیلم و بزنم جلو هم نه تو این دوگانگی تا آخر فیلم موندم کلا فیلمای جالبی نمیسازه این کارگردان
pooria.babayi
دیالوگ ها خوب،فضای فیلم هم حس خوبی به آدم میده.قطعا باید خیلی بیشتر قدر دوران جوانی رو دونست.این فیلم به خوبی نشون داد که مثلا یه فوتبالیست یه رهبر ارکست یه کارگردان بعد بازنشستگی چقدر تنهاست و چقدر دلش برای دوران کارش تنگ میشه.\nامتیاز 8
سامان صیادی
از دیدناین فیلم لذت بردم
hamid.canpie
تنها در یک جمله میشه این فیلم باشکوه رو خلاصه کرد.....\nدر جستجوی زمان از دست رفته
ali.masoumi1995
فیلم عالیهههه خیلی خوبه
silvermoonstone123
بهترین فیلم سال 2015
mirmatinr
بعضی فیلما هست نمیشه کلمه پیدا کرد ک توصیفش کنه, کل فیلم تورو تو یه خلصه ی شیرین می بره؛ واقعا لذت بردم
saeedkhazaee95
به شخصه آهنگی که اول فیلم بود رو بیشتر دوست داشتم \nاز لوکیشن ها نهایت استفاده شده بود \nدیالوگ ها بسیار عمیق بود
masoudabdi63
این فیلم فوق العاده زیباست. درس بزرگی در زندگی به همه ما میده. تماشای این فیلم رو از دست ندید. بهش 8 میدم..
rosso.1983
انگار یه قدم زدن نرم نرمک باشه،قشنگ لذت بردم
ALIREZA TAVALLAIE
#نظری_کوتاه_بر_جوانی \nآخرین فیلم سورنتینو اثری ایست وزین همچون زیبای باشکوه اش،فیلمی پر از قاب های زیبا و ناب که چشم انسان را نوازش داده و لب را به تحسین میگشاید. \nفیلمی در ستایش جوانی، در ستایش عمر. \nجوانی زبان هنر است،زبان هنرمندانی که در دنیای خودشان مچاله شده اند و دیگر توان همسان سازی اش با جهان پیرامون را ندارند.جهانی مملو از حسرت ها و البته داشته هایی قابل اتکا. گذشته ای پشت سر و آینده ای موهوم. \nآدم های فیلم سورنتینو قالبا در انتهای مسیر هستند و صبورانه جرعه های آخر جام زندگی را مزه مزه میکنند،و کارگردان هم با ریتمی بعضا کند همراهشان میشود تا تماشاگر اش نیز این لحظات ناب زندگی را مزه مزه کند.\nسورنتینو در انتخاب بازیگران اش هم به حق موفق بوده.مایکل کین و هاروی کیتل بازی های درخشانی ارائه میدهند و نقش کاملا برویشان نشسته‌است، حتی جین فوندا هم در همان دو سکانس بسیار درخشان است.\nمیزانسن های سورنتینو کم نقص است،به طوری که در اکثر پلان ها دوربین دقیقا همان جایی است که باید باشد،زیرا فیلم بیش از آنکه با دیالوگ سخن بگوید به زبان تصویر حرف میزند.\nاما بزرگترین ضعف فیلم همینجاست.سورنتینو به عکس خساست در استفاده از دیالوگ، در استفاده از مونولوگ دست و دلباز است.مونولوگ های گل درشتی که بعضا از فیلم بیرون میزند و آدم هایی از ناکجا آباد پیدایشان میشود و یک جمله ی فلسفی زیبا نثار تماشاگر میکنند!\nدر آخر نمیتوان از تدوین عالی فیلم گذشت،شاید اوج زیبایی تدوین در انتهای فیلم باشد،آنجا که خواننده سوپرانوی کره ای مشغول اجرای قطعه های آسان است و ناگهان دوربین با تدوینی سریع نمایی بسته از صاحب واقعی آن قطعه رانشانمان میدهد،در حزن انگیز ترین شرایط ممکن اش!
shiva
\nدیالوگ ها و لوکیشن ها و موسیقی و البته سکانس پایانی فیلم فوق العاده بودند....\nهمونطور که دوستان گفتند فیلم رو میشه خلاصه کرد در تقابل و...احساس...\n\nتمام چیزی که در پایان به یاد خواهیم اورد احساساتمان است....تمام چیزی که برایمان به یادگار خواهد ماند....
Iman Razeghi
یک شاهکار، پس از سالها!
mka_lim2000
در این فیلم آدم ها مدام ترس و نفرتشون رو از معمولی بودن، هنر پاپ و میانمایگی نشون می دهند.این آدم ها وقتی هم می خوابند کابوس ستاره های دون مایه ی تلویزیونی رو می بینند... اما مشکل اینه که شیوه ی سورنتینو در به تصویر کشیدن وقایع دقیقا مثل شیوه تصویری ای است که از اون نفرت داره... تصویرهای این فیلم همون رابطه ای رو با مخاطب برقرار می کنند که همون شوی تلویزیونی در کابوس ریچل وایس. تصاویر کارت پستالی از طبیعت، چشم چرانی دوربین وقتی به بدن های بدقواره نگاه می کنه، لذتش از غرق شدن در همون گونه دکوپاژهای همون شوهای تلویزیونی...مشکل همین تناقضه که این فیلم رو فخرفروشانه کرده... نخوت روشنفکرانه ای که مدام فریاد میزنه، عاشق فرهنگ والا و موسیقی کلاسیکه و از هنر و آدم معمولی نفرت داره اما در عمل از همون شیوه تصویری بی مایه لذت می بره و در اون سهیم میشه... شاید در پاسخ این انتقاد بشه گفت نگاه سورنتینو فخرفروشانه نیست بلکه نقادی از خوده... اما نکته اینجاست که این هنر میزانسنه که نقادی رو ممکن می کنه. خب، در نگاه سورنتینو، هیچ چیزی وجود نداره که به این تصویرهای مصرفی امکان تامل رو تزریق کنه....به نظر میرسه این شیوه ی درهم‌ و برهم و التقاطی سورنتینو دقیقا جاهایی جواب میده که خود فیلمساز فاصله ‌ی معناداری با مصالحش میگیره. مثلِ نگاهش به قدرت و سیاست معاصر ایتالیا در ال دیوو... اما برعکس در نمونه‌ای مثل این فیلم و نبود ظرافت‌های کنایی یا فاصله‌گذارانه اونچه باقی می مونه یه فیلمه که با دیالوگ‌های گل ‌درشتش نخوت روشنفکرانه و ترسش از ملال و روزمرگی‌ و پیری رو فریاد میزنه و همزمان در میانمایگی دقیقا همون ‌جنس تصویرها و میزانسن غرق میشه و از اون لذت میبره!
mohsen.sharafodin
نمره منتقدین رو بروز کنید. 64 شده نه 78
امین
فیلم خسته کننده نبود\nبار معناییه زیادی داشت ...بیشتر درگیر دیالوگ های فلسفی،کارکترهای زیاد و روابط جالب اونهامیشید\nنمیگم شاهکاره....اما قطعا اگر نمیدیدمش یه چیزی از دست داده بودم\nتصویربرداری عاااالیه...موسیقی هم عالیه
shahryar90zartosht
بعد از دیدن فیلم چنان حس خوبی داشتم که مدتها بود بعد از تماشای یک اثر سینمایی تجربه نکرده بودم، کم نقص و دلنشین بود.
mohammadreza Ozlat
این متن شامل نکاتیست که باید بعد از تماشای فیلم خوانده شوند\n\nفیلم,فیلم تقابل است.....تقابل پیری و جوانی,تقابل زشتی و زیبایی,تقابل درد و لذت که در پی هم می آیند,تقابل نزدیکی در جوانی و دست نیافتنی بودن در پیریست\nفیلم,فیلم قطعات ساده ی فرد است که گهگاهی به گوشش میرسند,گویی یاد آور میشوند که باید درباره ی خودمان فکر کنیم\nفیلم,فیلم خداوندگار فوتبال است,حال آنکه دیگر قدم زدن هم برایش سخت شده و گوشه ای نشسته,با حسرت گذشته را میبیند و به آینده فکر میکند\nاما با همه ی اینها,فیلم,فیلم میل و احساس نیز هست.شاید همین میل و احساس باشد که رابطه ی آن پیرزن و پیر مرد را که با هم صحبت نمیکنند,به آن شکل درآورده..... میل و احساس است که باعث میشود میک لحظه ای که دوچرخه سواری آموختهرا تا ابد به خاطر داشته باشد....احساس خوب رفاقت است که میک و فرد فقط چیزهای خوب را به هم میگویند.و دختر ماساژور که از روی میل و علاقه میرقصد.و به راستی که همانطور که جیمی میگوید,میل بسیار پاک,بسیار خالص,غیر ممکن و غیر اخلاقیست ولی هیچکدام اهمیتی ندارند زیرا همین میل و رغبتمان است که ما را زنده نگه میدارد\nو همین احساس است که مرد را به پرواز در می آورد و مارادونا را مجبور میکند با آن شرایط جسمی بدی که دارد,به نگاه های حسرت بارش به توپ تنیس پایان دهد و به نوعی پا به توپ شود....و احساسات است که باعث میشود لیدا ترس را کنار بزند و به کوهنوردی برود,و همین احساس درونی فرد است که او را وادار به نواختن و رهبری ارکستر میکند,گاهی با کاغذ شکلات و گاهی با گله گاو ها.و در نهایت همین احساس است که فرد را به دیدار همسرش میکشاند و دوباره رهبری ارکستر را به دست بگیرد و همین احساس است که خواندن زن قرمز پوش در نگاه فرد,چون خواندن همسر خودش تداعی شود و جنان به نظر می آید که گویی واقعا همسر فرد در لحظات پایانی عمرش و از روی احساس,قطعه ی ساده را می خوانده\nو در پایان فرد درمیابد که احساسات آنطور که فکر میکرده,زیاده روی شده نیستند و به حرف میک میرسد که احساسات تمام چیزیست که ما داریم\n.\n.\nو به راستی که احساساست تمام چیزیست که ما داریم
silvermoonstone123
درود بر سورنتینو .که نشون داد در سال 2015 هم میشه فیلمی ساخت که در عین مستقل بودن حال و هوای فلینی و شاهکارش زندگی شیرین رو داشته باشه
REZA.O
نمره 7 دادم . نیمه اول فیلم لایق نمره 9 بود ولی نیمه دوم به شدت افت کرد . به نظر من دیالوگای خیلی خوبی تو این فیلم هست وگرنه دنبال چیز دیگه ای توش نباشید...
samabrisham
زیباترین توصیفی که از جوانی و پیری دیدم\nاز سازنده فیلمی مثل زیبایی بزرگ انتظار همچین اثری رو باید داشت\nبسیار زیبا و چشم نواز - پر از دیالوگ های عمیق - فراتر از یک فیلم\nارجاع های کم نظیری که هرروز در زندگی شاهد هستیم و به سادگی از کنارشون می گذریم\nو پایان بندی که نفس رو در سینه حبس می کند
hassan khakpour
داستانی درباره کشمکش بی پایان بین عمر و جوانی ، گذشته و آینده ، مرگ و زندگی ، خیانت و تهعد ... این فیلم جوایز متعدد بسیاری برده است ... لحظات لذت بخش زیادی با این فیلم داشتم ... فکر نکنم کسی از دیدن این فیلم پشیمون بشه ... ولی قطعا مورد پسند هرکسی هم واقع نخواهد شد
محمدر رضا خسن نژاد
در طول تماشای فیلم از خود میپرسی فیلم چه میخواهد بگوید؟ یا فیلم درباره ی چیست؟. شاید درباره ی همه جیز , شاید درباره ی هیچ چیز اما با خود میگویی آیا فیلم ها را باید دید تا پیامی گرفت؟ آیا فیلم ها نمی توانند تجربه های دیداری صرف باشند؟ نمایش باشند نه داستان های آموزنده اخلاقی؟ اینکه برای کارکرد سینما پیام محوری قائل شویم به نظرم تنزل شأن سینماست. سینما بیش از هر چیزی هنری تصویریست نه بر داستان متکی است نه بر پیام {هر چند میتواند حاوی ان باشد} .به نظر من بخشی از سینما پیام دادن است نه همه ی آن.\n\n\n\nاین فیلم در جشنواره ی کن امسال حواشی زیادی داشت و مانند “دریای درختان” به کارگردانی گاس ون سنت با بازی متیو مکاناهی توسط خبرنگاران هو شد با این حال، وضع “جوانی” به مراتب بهتر از “دریای درختان” بود و طرفداران دوآتشه سورنتینو به همان اندازه که مخالفان این فیلم را هو کردند آن را تشویق کردند. از سوی دیگر، مخالفان حداقل تا تمام شدن تیتراژ پایانی فیلم صبر کردند و وقتی صفحه سیاه شد، تعدادی از اهالی رسانه از گوشه و کنار سالن با صدای بلند آن را هو کردند. موافقان هم با دست زدن و فریاد “براوو!” فیلم را تشویق کردند.\n\n\n “جوانی” به لحاظ سبک شباهت زیادی به “زیبایی بزرگ” دارد. آن فیلم هم درباره مردی است که با فشارها، احساس تاسف و پاداش‌های زندگی در مرکز توجه روبروست. تعدادی از منتقدان نیز این فیلم را با “ابرهای سیلس ماریا” رقیب سال گذشته نخل طلا مقایسه کردند. داستان آن فیلم هم در آلپ روی می‌دهد و نگاهی بدبیانه به صنعت سرگرمی دارد.\n\nبا این که فیلم فقط در هتل و گهگاهی در بیرون و اطراف آن اتفاق میافتد ولی فیلم از نظر بصری یک تجربه ی فوق العاده زیباست و هرگز شما را ناامید نمی کند.\n\nبازی بازیگران زیبا و گیراست و گل سرسبد آن ها Michael Caine و Harvey Keitel میباشند و Rachel Weisz و Paul Dano هم بازی های قابل قبولی را از خود ارائه داده اند. \n\nدیالوگ ها و موسیقی فیلم فوق العاده زبیا هستند و گهگاهی پا را فرا تر نیز میگذارند.\n\n شاید مهم ترین نقطه ی قوت فیلم کارگردان ایتالیایی و خوش ذوق Paolo Sorrentino باشد کسی که با فیم The Great Beauty نشان داد که کارگردان توانایی هست و بدون شک فرزند خلف سینمای فللینی ، روسلینی و آنتیونیونی است.\n\nبدون شک این فیلم یکی از فیلم های بسیار خوب امسال بود و دیدنش خالی از لطف نیست. \n\nامتیاز : 8.3 از 10\n\nموفق باشید
دیدگاه کاربران
ارسال دیدگاه