فیلم داستان زندگی سرباز جوانی را روایت می‌کند که در عملیاتی در جنگ نجات یافته است. او و گروه سربازان برای بهبود حالشان به وطنشان باز می‌گردند و به مسابقه‌ای دعوت می‌شود. بیشتر مدت زمان فیلم در روز مسابقه اتفاق می‌افتد و فلاش‌بک‌هایی به زمان جنگ دارد و…
خیلی کم
زیاد
Amir Movahed
گویا اینکه اکثر فیلم های ژانر جنگی تبدیل به شعار میشه و به درام تبدیل نمیشه مختص کشور خودمون نیست که مانند همین کار به شدت شعاری خواهد شد... از موضوع مهمی که واقعا برام سوال هست که یک فیلمساز تایوانی چطور انگیزه میهن پرستی برای آمریکا رو داره که این سبک فیلم ساختن باید یه دغدغه درونی در فیلمساز باشه که سمتش بره... اینکه بخوایم هدف فیلمساز رو فرای مرز ها و صرفا این دغدغه که جنگ خوب نیست ابدا با یکی دوتا شعار سر میز شام درنمیاد... اینکه این داستان رمان خوبی داشته به هیچ عنوان دلیل نمیشه که قابلیت تبدیل به درام رو هم داشته باشه که خود اقتباس از آثار ادبی به شدت سخت و کار هر کسی نیست... از نظر کارگردانی مثل همه کارهای انگ لی کار کاملا استاندارد بود... تدوین خوبی داشت و صحنه های فلش بک تو جنگ در قالب خاطرات فرم خوبی رو به کار داده بود... اینکه مردم قدر سربازها و رزمنده هارو نمیدونن که این همه مختص به کشور خودمون نیست یک دروغ بزرگ هست که اینجا هم مبرا نیست... که مسئول سن ادم جمع کنه و دسته جمعی بریزن سر سربازها و قهرمان های خودشون و مقایسه موقعیت با عینا میدان جنگ هم دروغی به شدت شعاری بود که توی ذوف میزد... اینکه دختر قصه ما فقط زمانی که سرباز در راه جنگ هست خواستار او هست و با این صحبت که به خاطر تو از رفتن کناره گیزی میکنم هم در نوع خودش... در شعارها یک موقعیت عجیب و خاص بود که نمونه اش رو ندیده بودیم !!! کاراکترها همه در حد تیپ میمونن و حتی یکیشون هم به شخصیت حتی نزدیک هم نمیشن... کاراکتر و انتخاب بازیگر استیو مارتین هم بزرگترین اشتباه کست بندی بود که ابدا در این قالب نیست استیو مارتین دوست داشتنی... از کریستین استوارت هم که عجیب بود این نقش فرعی خیلی بد رو قبول کنه فقط میشه گفت برای استفاده از نامش در فیلم حضور داشته که به عنوان نقش اول زن ازش یاد میشه و در تیتراژ دیده میشه مورد استفاده قرار گرفته... اینکه قهرمان هم در نقش آکساسوار در کنسرت ( دستینی چایلد که گویا از نام گروه هم فصد طعنه زنی داشته) تین ایجری قرار گرفته و چیده میشن هم خنده دار بود در نوع خودش که تا این حد بد کارگردانی شده و میزان سن شکل گرفته.... ولی از همه مهمتر این سوال هست که یک تایوانی چطور تصمیم به ساخت چنین مضمونی میره... البته این خودش گویا این هست که اگر کاری از بطن هنرمند ترشع نکنه ابدا خروجی خوب و قابل قبولی شاهد نخواهیم بود... اما در مقایسه با فیلم مشابه ضد جنگ مل گیبسون , این کار در جایگاه بالاتری قرار میگیره که حداقل در خیلی از موارد کمتر به شعور بیننده توهین میکنه...\n10/4\n\nپ.ن : جا داشت یادی هم کنم از زنده یاد رسول ملاقلی پور که به نظرم بهترین فیلمساز جنگی ما بود.. روحش شاد .\nیاد شهدا و قهرمان های واقعی تاریخ خودمون هم تا ابد گرامی و جاودانه باد .
rezaeasport
اصلا خوب نبود\n
khaled_b1369
فیلم قشنگ بود داستان فیلم خوب جلو میرفت کسل کننده نیست
radmehr.bahrami
قشنگ بود ولی یه سوال برام پیش اومد و اونم اینه که چرا این فیلم بصورت 3D هم اکران شد ؟ :/ \nاصن من سکانس خاصی رو ندیدم که جلوه یا سکانس اکشن زیادی داشته باشه که بخاین 3D ببینین\n7.5/10
sadeghbagheri125
در مزخرف بودن فیلم که شکی نیست. ولی آخه این چه کارگردانی ای بود!!!!! اونم از این کارگردان با سابقه ی حس و حساسیت، ببر خیران اژدهای پنهان و زندگی پای... آدم اگه اسم آنگ لی رو ندیده بود فکر میکرد مجید قاری زاده این فیلم رو کاگردانی کرده...
arashhost
فيلم بدون محتوي. درود بر سربازان و شهداي جنگ تحميلي ايران
mmm13543243mmm
من به عنوان یک بیننده عادی میگم بدرد نخور بود
opeth1h
واقعاً جز ضعیف ترین فیلم های سال بود..به شدت کلیشه ای..ضعیف..کسل کننده\nاز همه خنده دار تر سربازای امریکایی تو فیلم بودن انگار از سر صحنه آمریکن پای یونیفرم تنشون کردن و چنتا پلان تو این فیلم ازشون گرفتن،جالب اینجاست مثلاً توی جنگ عراق بودن اونم با صورتهای سفید تر از برف\nکارگردانی و فیلمنامه هم فاجعه ای بیش نبود\n 4/10
ahora998
یه فیلم معمولی بود من امتیاز 6 دادم و اگرم کسی نبینه چیزی از دست نداده .
zahirazimi5
جزو بهترین فیلمهایی بود که امسال دیدم ...یه فیلم ضد جنگ که پرداخت بسیار خوبی داشت و نشون میداد سرباز ها چه فشار هایی رو متحمل میشن چه تو عراق و چه تو خونه و جامعهخودشون . هم جنبه های هنری داشت و هم پاپ کورنی بود . عجب میزانسن های دقیقی هم داشت . باز هم دست مریزاد به آنگ لی 8 از 10
jeyhoon44
کسل کنندس . من که نپسندیدم\n
knaufkave
سلام واقعا وین دیزل و کریستین استوارت هستن تو فیلم؟؟ تو اسکرین شات که نبودن اصلا وین دیزل نقشش تو سریع و خشن عالی بود و اونجا بود که خوشم اومد ازش
aaghaleh
دوستان اين هنوز ترجمه نشده؟!
هادی خیری
سَلام دوستانـــ .\nارزش یکبار دیدن رو داره اونـــم بزورـــ .\nولی در کل همون دانلود نکنید ، نبینید بهتــره .. :)
amir5.down
اوه اوه کریستین استیوارت و وین دیزل....چه ترکیبی..
Persian_Empire13
این همون فیلمس که 60 فریم داره؟ خوبه اصلا فیلم؟
علیرضا زارعی
هیچ چیزی نمیتونه مانع بشه که این فیلمو نبینم وقتی vin diesel توی فیلم بازی میکنه !!
elegance.ripper
« پیاده روی طولانی بین دو نیمه بیلی لین » براساس رمانی به همین نام نوشته بن فونتاین ساخته شده است که در سال 2012 منتشر شد و با استقبال فراوانی از جانب علاقه مندان به کتاب و اهالی رسانه مواجه شد و جوایز فراوانی را هم نصیب خود کرد. اما آنچه که بیش از خبر اقتباس سینمایی از این رمان توجه اهالی سینما را به خود جلب کرد، تصمیم آنگ لی برای ساختن فیلم با استفاده از فرمت تصویربرداری 120 فریم بر ثانیه بود که تصمیم غیرمنتظره ای برای یک فیلم سینمایی محسوب می شود.\n\nداستان فیلم درباره درباره پسر 19 ساله ای به نام بیلی لین ( جوئی آلوین ) و دوستانش است که پس از رشادت هایشان در یک نبرد در عراق، مورد توجه رسانه ها قرار می گیرند و متعاقباً برای بازگشتشان به ایالات متحده ترتیب جشنی باشکوه که آنان را به عنوان یک قهرمان معرفی می کند داده می شود. اما در تمام این لحظات بیلی لین خاطرات متفاوتی از عراق در ذهنش مرور می نماید؛ خاطراتی که با از دست دادن همرزمش در جنگ گره خورده و...\n\nچنانچه « پیاده روی ... » را با فرمت تصویری مطبوع کارگردانش یعنی 120 فریم بر ثانیه تماشا نمائید، احتمالاً تمام دقایق فیلم حس و حال متفاوتی در مقایسه با تماشای یک اثر معمولی را تجربه خواهید کرد که این روند هم تجربه نسبتاً موفقی محسوب می شود و هم معایب فراوانی دارد. از جمله مزایای تماشای اثر در رزولیشن بالا این است که شما قادر به تماشای جزئیاتی خواهید بود که قبلاً هرگز به این شکل در یک اثر سینمایی آن را مشاهده نکرده اید و همچنین تجربه نزدیک به واقعیت را حس خواهید کرد که بهرحال جالب و بدیع است. اما در طرف مقابل این موضوع سبب شده آنگ لی ملاحظاتی هم در نحوه ساخت اثر داشته باشد تا این فرمت تصویری بیش از پیش به چشم بیاید.\n\nهمین موضوع باعث شده تا « پیاده روی ... » بیشتر از اینکه اثری قصه گو و متکی بر فیلمنامه باشد، بهانه ای برای آنگ لی در جهت کنکاش در دنیایی از تکنولوژی که احتمالاً مزه آن به جای مانده از اثر موفق قبلی او یعنی « زندگی پای » بود، باشد. با اینحال نکته مهمی که در این میان مطرح می باشد این است که حتی تصمیم عجیب آنگ لی در تصویربرداری متفاوت این اثر باعث نمی شود تا مخاطب حس نزدیکی چندانی به محیط جنگ و شخصیت های داستان داشته باشد. برخلاف آنچه که ادعا شده، فیلم در لحظاتی که به سراغ جنگ می رود حس و حال تماشای مستندهای تلویزیونی را برای مخاطب به همراه دارد و نه تجربه متفاوتی که سازندگان انتظار تجربه آن توسط مخاطب را داشته اند.\n\nبطور کل می توان گفت تکنولوژی تصویربرداری 120 فریم بر ثانیه در اغلب دقایق فیلم کارکرد چندانی ندارد و البته نباید فراموش کرد که هسته اصلی فیلم « پیاده روی ... » بر پایه درام شکل گرفته که مشخصاً نمی تواند تجربه هیجان انگیزی در استفاده از نوآوری های تصویربرداری در سینما را در اختیار تماشاگر قرار دهد. فیلم با اینکه گاهاً تجربه نزدیک تر و هیجان انگیزتری از جنگ در اختیار مخاطب قرار می دهد، اما روی هم رفته به نظر می رسد تجربه جدید تصویربرداری آنگ لی بهتر می بود در یک اثر غیر درام به کار گرفته می شد.\n\nفارغ از هیاهویی که فیلم بر سر تکنولوژی تصویربرداری به راه انداخته، خود فیلم نیز در بخش روایت داستان دارای ایراداتی است که بزرگترین آن عدم گسترش شخصیت های داستان است که بیشتر از یک نماد با مجموعه ای از دیالوگ های ساده و ضد جنگ پیش نرفته اند. فیلم قصد دارد تضاد درونی قهرمان داستان را به چالش بکشد و آن را با استفاده از شخصیت های مکملی که سر راه او قرار می گیرند به بلوغ برساند اما در این راه موفق نمی شود.\n\nفیلم از طرفی می خواهد به سربازان جنگ ادای احترام داشته باشد و از سوی دیگر جنگ را محکوم نماید، برقرار کردن تعادل در به نمایش گذاشتن المان هایی که این دو مسئله را به موازات هم روایت کند و سبب ایجاد نقطه اتصالی هم به یکدیگر شود، مهمترین وظیفه کارگردان و فیلمنامه نویس می باشد که در « پیاده روی ... » این مورد خیلی موفق از آب در نیامده و پیامها پراکنده به مخاطب ارائه می شوند بطوریکه در فصل پایانی اثر مخاطب نه قهرمان داستانش را درک می کند و نه پیام ضد جنگش بر دل او می نشیند.\n\n« پیاده روی طولانی بین دو نیمه بیلی لین » بیشتر از حیث تکنیکی اثر قابل بررسی است و به نظر می رسد که یک مورد آزمایشگاهی برای تماشای ظرفیت های تصویربرداری در فرمت جدید باشد. چنانچه این تکنولوژی ها و 120 فریم ها را کنار بگذاریم، با اثری معمولی و در دقایقی خنثی مواجه هستیم که نه می تواند پیام ضد جنگش را به خوبی منتقل کند و نه حس میهن پرستی را. « پیاده روی... » زودتر از آنچه که انتظارش را دارد فراموش خواهد شد.\n\nمنتقد : میثم کریمی\nمنبع: مووی مگ
solidsnake9069
فیلمی تو سبک و سیاق American Sniper که البته توی گیشه شکست خورد و منتقدا هم چندان ازش خوششون نیومد تا بشه فهمید که حتی کارگردانی که دو بار برنده اسکار شده و فیلم خوبی مثل کوهستان بروکبک داره هم میتونه ناموفق باشه. در حدی که آینده کاریش به خاطر شکست تجاری این فیلم تحت الشعاع قرار میگیره.\n
aminpanjstoni
توی imdb سرچ کنید بازیگرا اینای که نوشته نیستن
holms.arak
مجموعه فیلمه که پسره چند دقیقه دیگه رو میدید که میمردن, چی بود؟
alfa_film2007
یا رو از پشت سر شبیه براد پیته
irnetgam
وین دیزل هر فیلمی قراره ازش پخش بشه میگه احتمال اسکار گرفتنش هست . اینم یکی از همون فیلم هاست که قبلش گفته بود ممکنه به خاطرش اسکار بگیرم \nنه منتقدا خوششون اومد\nنه تماشاچیا
Mamareza
یکی از کچل های مورد علاقه من........
shahab.6669
کارگردانش ang lee هست . پس حتما ارزش دیدن‌ داره . امیدوارم فیلم خوبی باشه
دیدگاه کاربران
ارسال دیدگاه