چرا صدا و تصویر همخوانی نداشت؟؟
فیلم خوبی بود..بازی ادرین خیلی خوب بود...
فیلم جالبی بود
موضوعش ساده ولی ساخت قوی داشت.
شاهكار
فیلم به شدت سیاه بود. یه نقطه سفید وامید فقط داشت
فیلم خیلی خوبی بود ولی قبل از دیدنش با خوندن کامنت ها انتظار بیشتری نسبت بهش داشتم. 6/10
بعضی جاها ریتمش کند هست، در مجموع فیلم خوبی بود ولی نه عالی امتیاز من هفت و نیم
ای کاش میتونستم هر روز به این فیلم نمره 10 بدم !!!
چرا این کارگردان اینقدر کم فیلم ساخته؟ :(
خدا رحم کند\n\nدر این که پیغام ، دغدغه و هدف فیلمساز انسانی و عالی است شکی نیست ولی :\n\nاین یک فیلم سینمایی نیست ، یک فیلم رادیویی هم نیست ، بلکه فقط یک بیانیه یا پیغام رادیویی است. تمام آنچه دغدغه یِ فیلمساز است یا در این همین صفحه چیزی که به عنوان هدف و دغدغه یِ یا ادراک مخاطف از فیلم بیان شده است ، به صورت دیالوگ یا نطق رو به دوربین از طرف شخصیت ها به طور مستقیم گفته میشود. فقط یک لحظه فکر کنید با چشمان بسته ناظر و بیننده یِ این فیلم بوده اید : دردی که رو سینه من هم سنگینی میکند ، من خودم پوچم پس نمیتوانم برای نسل بعدی ناجی باشم و چه و چه و چه؛ آیا این جملات(مفاهیم) رو مستقیماً از زبان شخصیت ها نشنیده اید؟ آیا مگر نباید در سینما گاماس گاماس حس این جملات با توجه به آنچه میبیند و آنچه میشنود در مخاطب شکل گیرد؟ آیا نه اینکه سینما زبان تصویر و سپس صدا است ، آن هم زبان غیر مستقیم؟ \n\nبا توجه به نوشته یِ یکی از دوستان ، من حاضرم خَ-ر-یتم رو قبول کنم ولی خوب بودن این فیلم رو نه.\n\nالبته من با این فیلم مشکلات دیگری هم دارم که بیشتر سلیقه ای است : وقتی قرار است درباره یِ یک قشر ، یک نسل یا هر یکی از یک جمع همدرد صحبت کنیم لازم نیست درباره 4 یا پنج یا کل آن جمع حرف بزنیم و داستان سرایی کنیم ، هنر داستان سرایی یعنی انتخاب یک نفر از یک جمع همدرد و تعریف داستان زندگی او ، مخصوصاً اگر این چند نفر(شخصیت) کنار هم ودر بعضی مواقع در یک قاب باشند مجبورند با ایما ، اشاره یا جمله مستقیم درباره یِ همدیگر قضاوت کنند که این امر فیلم را به شعار نزدیک میکند و از همه مهمتر ارتباط بیننده با شخصیت اصلی مکرراً قطع و وصل میشود. \n\nمن دیدن دو فیلم still life 2013 و 2013 Inside Llewyn Davis رو پیشنهاد میکنم تا منظور من رو درک کنید (البته اگر خواستید)؛ تنهایی ، درد و سنگینی روی سینه و تلاش بی فایده برای مقابله با این درد ؛ رو در انتهای این دو فیلم احساس خواهید کرد ، بدون آنکه توسط فیلمساز فریاد زده شود و بدون آنکه حتی در یک سکانس شخصیت داستان حضور نداشته باشد.\n\nو همین
چقدر مزخرف و خسته کننده بود این فیلم!
وای که این فیلم چه حس خوبی داشت
بی نهایت عالی بود این فیلم، بهترین فیلمی که تو این چند ماهه اخیر دیدم و عجیب اینکه اینچنین مهجور و چنان که باید و شاید ازش صحبت به میان نرفته
ادم نمیدونه در وصف این فیلم ها چی بگه... انقدر غرق در این دنیا و تجملاتش شدیم که از خودمون غافل شدیم!
در آن روز تاريک و خاموش فصل خزان، وقتی ابرها آسمون رو فرا گرفتن\nسوار بر اسبی تنها، تنهاترين مسير این سرزمين رو می پيمودم\nوقتی به خودم اومدم، خورشيد داشت غروب می کرد\nدر حالی که خونه اميدم در کوهستان بود\nمی دونم چيزی که قرار بود بشه، نشد\nوجودم رو غمی طاقت فرسا فرا گرفته بود\nولی در اولين نگاه\nشعری رو می ديدم؛ که فرار واهی من از این ورطه رو بتصوير می کشيد\nشعر ديوار های متروک و بی کس\nشعر وجدان های افسرده\nهمه جا سرد و خشک بود\nغوطه ور، برای پيدا کردن ذات زندگی.
oh SHit \nکارگردانش که کارگردان فیلم مورد علاقمه :))\nاگه میدونستم زود تر DL میکردم
بسیار زیبا.... و درد آور...... سینما یعنی این!
حتما ببینید این فیلمو\nجزو بهترینهاست\nواقعیتهارو بازگو میکنه\nولی خب یکم غم انگیز هم هست
انسانی خالی که سعی در پرکردن حفره های نسلی که احساس میکنه وظیفه داره براشون حداقل هارو فراهم کنه...\nانسانی دوست داشتنی که ضربه های کودکی باعث برون ریزی خشم تو اجتماع اطرافش نشده... دردهاش رو به انگیزه ایی بدل کرده برای اینکه حتی یک نفر از نسل آینده رو بتونه از گسستگی نجات بده... ولی با چه روشی ؟ وقتی خودت درگیر مسائل اولیه باشی نمیتونی به دیگران کمک کنی... کسانی که وظیفه داری... ما همه به نسل بعدی خودمون وظیفه داریم و باید جوابگو باشیم... همونطور که از نسل گذشته شاکی هستیم... و نسل گذشته از گذشته خودش...\nولی این چرخه اشتباه رو چه کسی و یا چه نسلی میتونه درست کنه ؟ آیا درست شدنی هست ؟ راه حل خوشحالی چیه ؟ این سیستم غلط آموزشی که سالیان سال هست اصلاح نشده چه خروجی میتونه داشته باشه ؟! دو تا نفر اول المپیاد ریاضی ؟ که کارشون با یه ماشین حساب قابل مقایسه است ؟ نفر اول پزشکی ؟ که یک عمر سعی در بزرگ کردن و کوچیک کردن اجزا انسان هایی رو داره که اندکی در بزرگ شدن فهم تلاشی نمیکنن... باقی به کجا میرسن ؟ کی این دردهای نهفته که باید در این سنین بهش پاسخ داده بشه سرکش میکنه و میریزه بیرون ؟؟!!! چند نفر این درد رو تبدیل میکنن به خشم.. خشمی که در راستای بهتر شدن حتی یک نفر خالی بشه ؟!! اینکه همه رو بکنیم تو لباس فرم یک شکل و یک نوع الگو تربیتی برای هر کودک با هر گذشته تلخ و تاریکی راه رو به کجا میبره ؟ خود کشی ؟ اعتیاد ؟ قتل ؟ منتقل کردن به نسل بعد ؟!!!! این راهش نیست.....\n کلید خوشبختی فقط در ندونستن هست .\nکیا تو این جمع از صبح که بلند میشن احساس سنگینی رو سینه شون میکنن ؟؟؟!!!\nخود من یکی !
بسیار بسیار زیبا و عمیق...\nموسیقی دیالوگ ها و ... همه چیز این فیلم فوق العاده بود..
یه درام عالی.فیلمی هست که بازم خواهم دید.امتیاز 8
چقدر زیبا بود این فیلم. جالبه .. دو صفت تلخ و زیبا شاید کمتر باهم معنی دار بشن اما ... این فیلم به معنای واقعی یک فیلم تلخ زیبا بود.مثل قهوه
حیف هیچ وقت نتونستم یه فیلم مثلش پیدا کنم. ولی خوبیش اینه که هربار هم که میبینمش بازم برام تازگی داره.
دیدگاه کاربران
ارسال دیدگاه