"الکساندر" نویسنده مشهور به شدت بیمار است و خود را برای مرگ آماده می کند.او به طور اتفاقی با پسر بچه ای آشنا می شود که به طور غیرقانونی از آلبانی مهاجرت کرده است.او تصمیم می گیرد به پسر کمک کند تا به خانه اش بازگردد...
ندارد
ندارد
milad.1987
فیلم های استاد فوق العاده هستند
ilia.soofi
بازیگران: برونو گانتس (الکساندر) ، برونو جانر(کودک) کارگردان : تئودور آنجلوپولوس محصول کشور : یونان ابدیت و یک روز ساخته ی تئودور آنجلوپلوس برنده ی نخل طلای کن سال نود و هشت خلاصه داستان : نویسنده ای سالخورده و بیمار را به تصویر می کشد ، که به گفته ی دکترها تنها یک روز به عمرش باقی مانده است ، الکساندر پی آخرین سفرش است ، سفری در پی یافتن معنایی برای سالهای زندگی اش ، که در وسط راه به یک پسر آلبانیایی بی سر پناه برخورد میکند و .... سینمای شاعرانه آنجلوپلوس در عین حال بسیار فلسفی است ، سینمای او سینمایی با ضرب آهنگ بسیار کندی است ، پلان های آرام ، طولانی پی در پی و پیچیده و بدون ترس از زوم و بدون کات .... آنجلوپلوس در ابدیت و یک روز سوال هایی اساسی درباره ی پیرامون خود ، احساسات ، عشق ، زندگی ، مرگ و جاودانگی مطرح میکند ... و در انتها آنجلوپلوس میخواهد به این نتیجه برسد که انسان حتی اگر یک روز از زندگی اش را به درستی زندگی کند به درازای ابدیت خواهد بود . ابدیت و یک روز نوستالژی و یادواره ی سینمای سینماگران شعرگونه ی اروپاست . آنجلوپلوس در این فیلم اوج پختگی فیلمی متکی بر تصویر ، قاب ها و تصاویر شاعرانه ، فیلمی مواج گونه ، گیر کرده در گذشته و حال و در انتظار آینده در اخر باید به اصوات در فیلم اشاره کنم ، آنجلوپلوس به درستی از سکوت ، موسیقی متن بی نظیر به دور از هیاهوی النی کارنیدو که به زیبایی و هنرمندانه تکمیل کننده احساسات الکن الکساندر است اگر مخاطب سینمای هنری دهه های پنجاه تا هفتاد بوده اید و عاشقانه آن را ستایش می کنید ، بی شک آنجلوپلوس وارث بر حق چنین سینمایی است
علی فرهادی متهور
الکساندر نرروووووو ولی اگه رفتی دیگه برنگرد :(((
arman6297
فیلم خوبی نبود خیلی کند بود فقط موسیقی متن زیبایی داشت
mt2lhd
مسئولین سایت این انجلپولوس عکسش خراب شده رسیدگی کنید
erfanataee99
شاعر کلمات را از ستم دیدگان میخرند\nکاش اینگونه فیلم ها برسد به دست احمق های که جهانیان را میعاد خود قرار گذاشته اند
Javad.M
کاری به فیلم ندارم(بماند که مدهوش کننده بود و هست)\nموزیک متن این فیلم و فیلم درسو اوزالا من رو با دنیایی دیگر آشنا کرد\nبا موسیقی متن این اثر بارها متولد شدم
Javad.M
کاری به فیلم ندارم(بماند که مدهوش کننده بود و هست)\nموزیک متن این فیلم و فیلم درسو اوزالا من رو با دنیایی دیگر آشنا کرد\nبا موسیقی متن این اثر بارها متولد شدم
Javad.M
محمود بهرازنیا از نزدیکان و شاگردان کیارستمی فقید تعریف میکرد در هنگام فیلمبرداری ابدیت و یک روز،شاهکار آنجلوپولوس بزرگ خیابانها رو بسته بودند و به هیچکس اجازه فیلمبرداری از پشت صحنه فیلم رو نمیدادن،من با دوربینم که همیشه همراهم بود اتفاقی از آنجا میگذشتم که با این صحنه مواجه شدم،به سمت آنجلوپولوس رفتم و خودم رو دوست کیارستمی معرفی کردم و آنجلوپولس بلافاصله اجاز ه فیلمبرداری از پشت صحنه رو به من داد و من آنجا بود که جایگاه کیارستمی رو در سینمای دنیا درک کردم،جایگاهی که باید در بین مردمان ایران زمین میداشت اما چون از تبار قبیله ی آوانگارد بود هرگز نداشت...
karimi.sajad
نوستالوژی خانوادگی برگمان ... \nسینمای ساحلی فلینی ...\nحرکات مسحور کننده دوربینِ یانچو و تارکوفسکی ...\nخلق و خوی اکسپرسیونیستی و سند چشم انداز آنتونیونی ...\n\n#039;#039; ابدیت و یک روز #039;#039; خیلی ساده است؛ تودیع شاعرانه و فراموش نشدنیِ یک هنرمند است ...\nپاکسازی تمامی مرز های زمانی و مکانی از طریق سینما، توسط این سخنور عزیز، تئو آنجلوپولوس است ...\nانزوای هنرمند و شکنندگی عشق است ...\nاندیشیدن به مرگ است ...\nابدیت و یک روز ، خیلی ساده است.\n
a3713a96
اون سکانسی که تو قایق اون اهنگو میخونه...اسم اهنگه asma asmaton از مجموعه ی Mauthausen Trilogy که میکیس تئودراکیس فقید اهنگ زیبایی برای این سرود ساخته که حتما گوشش بدین
hsds.dfsdfaakariasdaxcvmi
آنجلوپولوس در این فیلم دیدگاه من به زندگی رو تغییر داد. روحش شاد واقعا......!
manaf1371.oa
تقدیم به رهروان راه پرلاله شاعرسینما\nان روز که اخرین مرثیه ات ناسروده ماند و ما از لذت شناورشدن در دریایی دیگر محروم ماندیم،ان روز که تاریکی بر اخرین افتاب نسلت نیز سایه افکند و تنها خاطره اش را جا گذاشت،ان روز باید ازراه میرسیدتا هنر که به عادت ما انسانها دچار شده است تنها با ازدست دادن نسلت متوجه فاجعه شود.اما تو چه چیزی را ناتمام گذاشتی؟\nباتو معلق بین این«خاک»وگامهای یک لک لک درسفرمان به سوی سیترا درحالیکه نگاهمان به اولیس خیره بود،باهم غبارزمان را ازچشم انداز زندگی کنارزدیم و بعداز ابدیت و یک روز،در علفزاری گریان ازنومعنا یافتیم.\nاما ایا هنوز باید امید داشت؟ایا زیبایی بزرگی که شوالیه جام ها درجوانی داشت یارای بازبرافروختن این چراغ را خواهد یافت؟یا همچون چراغ نفت سوز خانه ی مهجور همدردت،ان صاحب اسب تورینی،روشنایی برایش از معنا تهی شده است؟
djmilad35
یاد دارم حدودا چهار سال پیش بود که خبر مرگ تئودور آنجلوپلوس تیتر اخبار جهان هنر شد. با شنیدن آن بسیار متاثر شدم، اولین کاری که کردم سری به آرشیو فیلمهایم زده و آثار این مرد دوست داشتنی سینما را به تماشا نشستم. به فیلم ابدیت که رسیدم ناخودآگاه قطره اشکی از چشمانم سرازیر شد و با خود این شعر را زمزمه میکردم؛ « هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق». با خود گفتم آنجلوپلوس که بمیرد سینمای هنری هم فاتحه اش خوانده است. پس از تارکوفسکی و برگمان و پازو و سایر قدیسان عالم سینما دل خوش داشتم به بلاتار و آنجلوپلوس، تار که فیلم نمیسازد و آنجلو هم که مرد. نا امید بودم از سینما که چشمم به یکی از فیلمهای سوخوروف افتاد؛ کشتی روسی. روزنه ای در دلم باز شد؛ شاید باید امید داشت. امید به تار، امید به مالیک و سوخوروف، امید لینچ و آرنوفسکی که شاید شاید بتوانند این کشتی شکسته سینما را کژ دار مریض به جایی برسانند تا مگر در میانه راه یک فلینی ظهور کند و به دست بگیرد سکان را و جان ببخشاید سینما را...
hs.aakarimi
امروز آینه را دیدم. به یاد ابدیت و یک روز افتادم. سپس تصمیم گرفتم این شاهکار را ببینم.(چه روز خوبی بود امروز...خدایا شکرت!) پسرک آلبانیایی خیابان گرد و آواره که رفیق آخرین روز زندگی الکساندر بود . آن دو با هم تمام پوچی و پستی مرز را برایم عریان کردند . هر بار که به صحنه ی سوزاندن وسایل به جا مانده از سمیر می افتم، بدنم می لرزد و متاثر می شوم.\nصحنه ی اتوبوس شهری را به یاد می آورم و آن صحنه ی بهت آور و رویاییِ منطقه ی مرزی . قابل وصف نیست . این قدرت بیانی تنها با دیدن فیلم قابل درک است.\nقدرت تمام فیلم را به تمامیت در قلبم حس میکنم. صحنه ی آخر ...\nمی خواهم اب شوم در گستره افق.......چشم اندازی در مه...... دیشب به این شاهکار فکر میکردم. خواستم این رو ببینم اما نا خود آگاه دستم رفت رو آینه ی قدیس سینما......آندره تارکوفسکی
manaf1371.oa
بعد از بارها دیدن هنوز در حیرتم چطور کسی تونسته به چنین درک عمیقی از زندگی برسه و با دستان سینما دنیای به این بزرگی و زیبایی خلق کنه، تا فردا ابدیت و یک روز مانده است...زیباترین جمله ای که شنیده ام و بهترین فیلمیست که دیده ام
pouyan2033
ده فیلم مورد علاقه آنجلوپولوس\nCitizen Kane (Welles)\nIvan The Terrible (Eisenstein)\nOrdet (Dreyer)\n8 1/2 (Fellini)\nNosferatu (Murnau)\nL#039;Avventura (Antonioni)\nThe Gold Rush (Chaplin)\nUgetsu ( Mizoguchi)\nPickpocket (Bresson)\nPersona (Bergman)\n
amirshahab.mehdizadeh
انجلوپولوس شاعر بود...فیلم نساخت بلکه فیلم رو ((( زیست ))) !\nکسی که سینما رو زندگی کرد!!!\nاین فیلم نخل زرین کن رو هم برده
nimamohammadipoor
مرسي كه بلوري اين فيلم زيبا رو گذاشتيد...لطفن بلوري ساير فيلمهاي آنجلوپولوس رو هم بزارين
kingmasoud73
متاسفانه ادامه اش ثبت نمیشه.
kingmasoud73
این متنو پیدا کردم گفتم در اختیار دوستان بذارم\nخطر لو رفت داستان....\nگاهی عمیق تر به سینمای تئو آنجلوپولوس\n\n ابدیت و یک روز\n\nابدیت و یک روز ساخته تئو آنجلوپولوس(Teo Angelopoulos) فیلمساز برجسته یونانی است که برنده نخل طلای کن در سال ۱۹۹۸ شده است. آنجلو پولوس تنها یک سینماگر نیست بلکه شاعر و فیلسوف است و سینمای او سینمایی شاعرانه و در عین حال بسیار فلسفی است. سینمایی اندیشمندانه که پرسش‌هایی اساسی و بنیادی را در باره جهان امروز و انسان مدرن مطرح می‌کند. سینمایی که با ریتم کند و پلان سکانس‌ها و حرکت‌های آرام، طولانی و پیچیده دوربین تعریف می‌شود و از این نظر شباهت زیادی به سبک آثار آنتونیونی، تارکوفسکی و میکلوش یانچو دارد اگرچه دنیاهای آنها تا حد زیادی با هم فرق دارد. سینمایی که تماشای آن فراتر از حد تحمل تماشاگرعادی سینماست که به فیلم‌هایی با ریتم تند و اکشن زیاد عادت کرده است.\n\nابدیت و یک روز بیش از هر چیز یک نوستالژی است. نوستالژی گذشته از کف رفته ، نوستالژی عشق های به خاک سپرده شده ، کودکی و نوستالژی برای سینمای هنری دهه های ۵٠ و ۶٠ میلادی.\n\n شعر-فیلم آنجلوپولوس تمام و کمال یادآور نسل سینماگران سینمای شعرگونه اروپاست.سینمایی که به واسطه بزرگانی چون فلینی ، انتونیونی ، برگمان ، برسون ، تروفو ، تارکوفسکی و…نشان داد که بیان هنری به واسطه نوارهای سلولوئیدی می تواند بیان عصر ما باشد. سینمایی که با مرگ کیشلوفسکی در ١٩٩۶ یکی از آخرین غول های خود را از دست داد تا امروزه اینچنین شاهد سلطه کوتوله های هالیوودی باشیم تا شکوهمند ساختن خون و قتل و تکه تکه کردن زنجیره ای از تارانتینو (در بهترین شکل) تا فیلم های اره ١و٢و٣و… را در برگیرد.ابدیت و یک روز به شکل تمام و کمال مشخصات سینمای هنری دهه ١٩۶٠ را در بر دارد.\n\n تئو آنجلوپلوس بالاخره با ساخته‌ی بعدی خود، “ابدیت و یک روز”، نخل طلای خواستنی کن را بدست آورد و یونان را در مراسم جوایز آکادمیک امریکا مطرح ساخت. مایکل ویلمینگتون، “ابدیت و یک روز” را مطالعه ی مسحورکننده‌ی بصری سفر نگارشگری سالخورده، در حال و گذشته تعریف کرد. در حالیکه دیوید استراتن در ورایتی، ”VARIETY “، نوشت : « “ابدیت و یک روز” نشان می دهد که تئو آنجلوپلوس سبک و زمینه‌ی کاری خود را می‌پالاید. درست مانند فیلم‌سازان بزرگ دیگر که دوباره زمینه‌های مشابهی را کاوش کرده‌اند، پس آنجلوپلوس با یکی از شفاف‌ترین، درخشان‌ترین و همچنین عاطفی‌ترین سفرهای بدین سان طولانی خویش، درهای جدیدی گشوده و رشد نموده و پیش می‌تازد».\n\n پس از موفقیت “ابدیت و یک روز” آنجلوپلوس به مدت شش سال فیلمی نساخت ..\n\n
ati6pareh
منو یاده توت فرنگی های وحشی برگمان انداخت،دوستان اگه نقد و تحلیل خوبی حوندین شیر کنین ممنون
amirrezask
از هر نظر عالی بود ... باید تو سکوت مطلق این فیلمو دید و لذت برد
m1836rd
جدای از اینکه ساختار فیلم بسیار هنریه، موزیکهای متن فیلم کلاً یه شاهکاره هنریه دیگست
faried.derafshi
یک منظومه شاعرانه زیبا،مفاهیم غنی همراه با موسیقی فوق العاده که چون روحی در آن دمیده شده و پلان هایی که به سان بیت ها آن را شکل می دهند.این فیلم به درد عوام روایت گرا نمی خورد.
دیدگاه کاربران
ارسال دیدگاه