"فلینی" علاقه بسیارش به دلقک ها و دنیای سیرک را برای اولین بار را یادآوری خاطرات دوران کودکی اش و زمانی که سیرکی در نزدیکی خانه مستقر شده بود آشکار می کند. او به همراه تیمش از ایتالیا به پاریس سفر کرده و آخرین دلقک هایی را که در این کشورها زندگی می کنند را تعقیب می کند...
meshkibaf1344
استاد فدریکو فلینی\n\nوقتی که فلینی انحطاط را به تصویر می کشد...\n\nبه نظر می رسد که این فیلم مقدمه ایست برای فیلم آمارکورد که در آنجا برای همیشه فلینی با خاطراتش تسویه حساب می کند.\n\nقبلاً گفته بودم که فلینی خودش دغدغه ی اصلی تمام آثارش است و تنها خودش همچون زنجیری است که می تواند آن ها را به همدیگر مربوط کند و در واقع او خودش و خاطراتش و پرسش هایش را به تصویر می کشد و ما را شریک احساس ها و خاطرات خود می کند.\n\nدر این فیلم با فلینی کوچک شروع می کنیم که برای اولین بار دلقک های دوره گرد را کشف می کند و وارد دنیای رنگارنگ آن ها می شود، چیزی که ما در دیگر اثار فلینی دیده بودیم یعنی دوره گرد ها، کارناوال ها و..... اما فلینی کوچک که در پشت آن فلینی بزرگ قرار دارد بلافاصله دلقک ها را با آدم های متفاوت دوران کودکیش مقایسه می کند و به یاد آنها می افتد و در اینجاست که این اثر مقدمه ای برای شاهکار آمارکورد می شود یعنی تمام آدمهای نازنین دوران کودکیش را به صورت اغراق گونه و بامزه به تصویر می کشد و بلافاصله میان دلقک ها و انسان های دوران کودکیش اینهمانی ایجاد می کند و انگار این ها دو روی یک سکه اند که او از دست داده است.اینجا مرثیه ای برای دلقک ها می خواند و در آمارکورد بهار فیلمش را یعنی گرادیسکا را به یک فا.شیست می دهد و برای همیشه کسی که آتش عید سال نو بود را از ما دور می کند و این گونه لحظات پایانی فیلمش را رقم می زند.\n\nیکی از مؤلفه های فیلم های فلینی زنان هستند که فلینی رستگاری و امر استعلایی را درون آنها می بیند و به آنها به چشم کسانی نگاه می کند که انگار خارج از دنیای انسانی ما هستند از سنخ این زنها هم در زندگی شیرین و هم در هشت و نیم و جاده و....همه جا هستند و فلینی باز این جا چنین نگاهی که دارد را به تصویر می کشد و نوع نگاه سحرآمیزی که به زنان دارد را در آغاز فیلم به ما نشان می دهد.اما اوج این نگاه در زندگی شیرین و هشت و نیم است.\n\nفلینی در 25 دقیقه ی پایانی فیلم لحظات فوق العاده ای را به تصویر می کشد یعنی مرثیه ای برای دلقک ها می خواند و زوال و نابودی آنها را به تصویر می کشد که این هم در تصویر خوب است و هم در موسیقی، موسیقی ای که برای زوال است و انحطاط را تداعی می کند.\n\nعنصر هجو اهمیت بسیاری در سینمای فلینی دارد او در ساتیریکن رم قدیم را هجو می کند و در رم، رم جدید را هجو می کند و در آمارکورد خاطرات خودش را زنده می کند و در پایان طراوت آن را در از دست دادن گرادیسکا، هجو می کند.و در این فیلم کارناوال دلقک ها را خاموش می کند و انها را صدا می زند اما کسی نیست و در نهایت صحنه را خالی می کند.\n
djmilad35
دو فیلم با یک بلیت...\nحقا و انصافا فلینی را باید استاد خطاب کرد؛ استادی که اگر نگویم بی نظیر بود در حق تمام هنر اجحاف کرده ام.\nدر این اثر انسان نه تنها یک مستند نمیبیند بل دو فیلم را همزمان به نظاره نشسه است.\nفیلم نخست، همان دلقک هایند (که به قول جناب نوری ادای دین استاد است به اربابان این صنعت)\nفیلم ثانی، شخص فلینیست. زندگی فلینیست. تفکر فلینیست که این بار نقاب طنز به رخ دارد.\nدر مورد فیلم ساتریکورن فلینی گفتم ایشان جرات به خرج داده ولی این ساخت فیلم-مستند را باید انقلاب دوم استاد در عرصه سینما پس از ساخت زندگی شیرین دانست...\n\nدر برابر کارهای استاد فقط باید سر خم کرد و آرام زیر لب گفت: «دوستت دارم فلینی»
ahmad.noori3
این اثر مستند نیست!!!\n\nاین فیلم، مثل باقی فیلم‌های داستانی فلینی، یک فیلم داستانی و سینماییست! منتها فلینی این‌بار با جرأت خود را شخصیت اصلی داستان قرار داده، شخصیتی که می‌خواهد واقعیاتی را در مورد سیرک دنبال کند... سیرکی که همیشه به عنوان یکی از دستمایه‌های کار‌های فلینی در آثارش وجود داشته...\nسبک فلینی، کاملا در کار مشهود است...\nبازسازی بخش عظیمی از کار، آن هم به صورت برداشت شخصی، و اجرای میزانسن‌ها‌ی به شدت وسواسی، تدوین معنادار و بسیار عالی فیلم... کار را از «صرفا یک مستند» خارج می‌کند و یک سبک جدید در این ژانر به حساب می‌آید که واقعا فوق‌العاده است و فقط و فقط از مبدع بزرگی چون فلینی بر می‌آید!\nدر این فیلم استاد، ادای احترام و دینی هم به افسانه‌ی لورل و هاردی، چاپلین کبیر، و باستر کیتون بزرگ می‌کند...\n\n20 دقیقه‌ی اول کار، به جای اینکه با مستند روبه‌رو باشیم، خاطراتی از دوران کودکی فلینی را می‌بینیم... خاطراتی که درون سیرک و بیرون آن، خیلی تفاوتی با هم نمی‌کنند... همه مضحک و خنده دارند!\nو بعد هم که وارد دنیای واقعی و زمان حال می‌شویم و حتا فلینی را می‌بینیم که در دفتر کارش می‌خواهد شروع به مستندسازی بکند، باز دنیای واقعی، تفاوتی با دنیای دلقکان سیرک ندارد... رنگ‌ها همه اغراق‌شده، و شبیه صورت گریم‌شده‌ی دلقک‌ها هستند. قیافه‌ی دستیاران او، شباهت زیادی به دلقک‌ها دارد و اعمال و رفتارشان نیز دست کمی از آن‌ها ندارد، دخترک نریتور هم نریشن اضافی‌اش را در هر موقعیتی رو به دوربین می‌خواند! نریشنی که با وجود صدای شخص فلینی روی فیلم، از اصل، و با آن اجرای مسخره، واقعا عجیب می‌نمایاند!\nفلینی می‌خواهد دنیا را مسخره کند... می‌خواهد دنیا را به سیرکی تبدیل کند که همه شبیه دلقک‌های آن، توی سر و مغز هم می‌زنند... و البته همانطور که در کودکی احساس کرده، برای کسانی که قلب پاکی دارند و پشت پرده‌ی ماجرا را هم می‌بینند، ترسناک هم هستند!\nدر سکانس پایانی هم که این حرکت را به اوج می‌رساند. برای هنر سیرک که زمانی می‌توانست صورتی مثالی برای دنیای ما باشد، مراسم ختم می‌گیرد! و در مراسم ختم، حیوان و دلقک و انسان را در هم مخلوط می‌کند... حتا خود حاضر می‌شود که وقتی می‌خواهد پیام فیلمش را توضیح دهد، سطلی بر روی سرش بیفتد... و این اجتماع عجیب و غریب همه چیز را به آتش می‌کشند و آنجاست که فلینی کف می‌زند و سر شوق می‌آید از این بلبشوی معناداری که به پا کرده!\nو در نهایت هم با صحنه‌ای رویایی از ترومپت زدن، صدا می‌کند دلقک‌هایی را که یک عمر است مرده‌اند... اما او همچنان مشغول صدا زدنشان است...\n\n«آیا اون واقعا مرده؟ و اگه مرده چطوری می‌تونم پیداش کنم؟!»
hasan1392
عالی بود ممنون.
hs.aakarimi
تک تک فیلمهای فدریکو فلینی لایق نمره 10 هستند.
karimi.sajad
بدون ذره ای وقفه، جذابت ، شیفتگی و دلدادگی به طرز حیرت انگیزی در فیلم موج میزند!\nدلقک ها واقعا یک نقطه عطف و صد البته مستقل در کل تاریخ سینماست. یک فیلم بی سر و صدا و شخصی از برترین کارگردان تاریخ سینما ست. \nکاملا مشخص است که دلقک و سیرک، دوره گرد ها، نوازندگان و ... تمام زندگی فلینی را مجذوب خود کرده اند. همانطور که خود فلینی فیلم سیرک چاپلین را بهترین همه دوران ها میداند!\nبه اعتقاد بنده سه فیلم دلقک ها، آمارکورد و هشت و نیم تلویحی دست نیافتنی از زندگی شخصی فلینی کبیر هستند.
محمد رضا میرزایی
ممنون این فیلم از فلینی رو ندیده بودم...
دیدگاه کاربران
ارسال دیدگاه